Hoe is het zo gekomen?

8 november.

Vandaag kreeg ik de vraag, waar mijn overbeet vandaag komt. Daar is een eenvoudig antwoord op: duimen als kleuter en basisschoolkind, zo'n 40 jaar geleden inmiddels.
Op mijn 12e ben ik al eens doorverwezen naar een orthodontist. Deze schetste een nogal ingrijpend behandelplan, om daaraan toe te voegen, dat hij het niet echt nodig vond, en het in mijn geval ook niet zou doen. Maar ik mocht het zelf beslissen. Die keus was snel gemaakt!
In die tijd zag je nauwelijks kinderen met een beugel, en dan nog vrijwel alleen met een buitenbeugel, dus was ik destijds dolblij dat de behandeling niet doorging. Misschien was toen ook nog niet in te schatten wat de gevolgen op de lange termijn zouden zijn...
Later heb ik nog weleens gedacht aan een correctie, maar puur om cosmetische redenen. Maar het hele behandeltraject was het mij toch niet waard.
De afgelopen 3 jaar heeft mijn oudste zoon hetzelfde proces doorlopen als ik nu, ook inclusief een osteotomie (kaakoperatie). Dat maakte het voor mij wel concreter wat het allemaal zou gaan inhouden.
Uiteindelijk is er volgens de tandarts, kaakchirurg en orthodontist een dermate fors trauma ontstaan door de overbeet, dat ik geen keus meer had. In de toekomst ga ik mijn linkervoortand verliezen, hopelijk blijft het daarbij, maar nu niet ingrijpen zou in dat geval betekenen dat er geen bot is om een alternatief (implantaat of andersoortige prothese)op te plaatsen. Dan zou er dus een blijvend gat zijn in plaats van zeker 1, maar misschien ook 2 tanden. En dat is ondenkbaar natuurlijk.
Achteraf kun je zeggen, dat het heel jammer is dat er destijds toch niet behandeld is, en dat het ook niet goed is om een dergelijke keus bij een kind te laten liggen. Die wetenschap voegt nu niets meer toe, dus probeer ik vooruit te kijken. Als over ongeveer 3 jaar het hele traject afgerond zal zijn heb ik er immers nog heel lang profijt van!